Μπορεί λοιπόν αυτό το ύφος του ελληνικού-ελληνικού progressive να μην είναι κάτι άγνωστο σαν ήχος, όμως σε κάθε περίπτωση είναι ένα γόνιμο και οπωσδήποτε ενδιαφέρον μονοπάτι, στο οποίο πάντα θα υπάρχουν κι άλλα ακόμη περιθώρια εξερεύνησης. Και εδώ, σ’ αυτό το μικρής διάρκειας δισκάκι, ο Basdanis κινείται προς αυτή την κατεύθυνση – ιδίως με το τελευταίο track του “Diddycoy”

[Διαβάστε Ολόκληρη την κριτική]